- We mnie się gotuję, gdy słyszę, że nie jestem człowiekiem, tylko jakąś ideologią. Mam ochotę krzyczeć, protestować i wychodzić na ulicę - mówi Anna Adamowicz z poznańskiej grupy Stonewall Badania pokazują, że w Polsce tęczowych rodzin jest od 50 do 100 tysięcy. Najczęściej to są związki dwóch kobiet, w których matka ma dziecko z poprzedniego związku i wychowuje je ze swoją partnerką. Ale są też rodziny z dziećmi wspólnymi - Dzieciaki na początku pytały, kim jestem. Odpowiedz „Mutter Nummer zwei” była i jest totalnie wystarczająca. Lecą dalej do zabaw. W Polsce też do tego dojdziemy, ale za 15-20 lat. Na razie geje, lesbijki, osoby transpłciowe tłumaczą współobywatelom, że są ludźmi… To jest absurdalne - opowiada mama Igora, która mieszka w Niemczech i wychowuje go wspólnie z partnerką Wstęp. Pedał z podstawówki W podstawówce to była standardowa obelga. Pamiętam taką rymowankę - pedał, pedał, w burdelu dupę sprzedał. Mówiło się też, że ktoś daje d*** za łyżkę zupy - ale to o każdym. Jak o dziewczynie to wiadomo, szmata. No a jak o chłopaku - pedał. Ewentualnie ciota. Pedałem był ktoś, kogo się nie lubiło, ktoś kto nam zalazł za skórę i ktoś kto wyglądał inaczej, ale czasem rzucało się tym pedałem ot tak. Kiedyś koleżanka, jak stałem pod tablicą na matmie powiedziała do mnie: no nie tak ten wzór leciał, pedałku. Pedałem byłem, gdy nosiłem długie włosy, koraliki, pacyfki i dzwony. Jak zacząłem nosić agrafki i naszywki z punkowymi zespołami to już byłem lewakiem. Szukałem nawet w słowniku, kim jest lewak, bo nie byłem pewien, co odpowiadać, gdy skini pytali mnie na ulicy - jesteś lewakiem? O tym, że pedałem jest kolega z klasy rozpowiedziałem po tym, jak on rozpowiedział, że moja mama pozuje do zdjęć pornograficznych. Przeglądał z chłopakami świerszczyka i rzucił - o, ta laska wygląda jak matka Bartka. Wkurzyłem się i zacząłem gadać, że on jest pedałem, bo słucha Queen i chce być jak Freddie Mercury. Nie wiedzieliśmy, kim jest pedał. To znaczy wiedzieliśmy, ale nie znaliśmy żadnego pedała. Gadało się tak po prostu, ale nikt nam też nie tłumaczył, że wśród nas może być jakiś pedał i że możemy mu robić krzywdę takim gadaniem. Zresztą, jak inny kolega zadarł do góry spódniczkę koleżance na środku klasy tak, że było widać jej majtki - to też nikt nam nie tłumaczył, że zadzieranie spódniczek, żeby zobaczyć majtki, albo bluzek żeby zobaczyć piersi, to molestowanie. Do dziś pamiętam i tę spódniczkę, i to jak bardzo czerwona na twarzy zrobiła się ta koleżanka. Polska bez LGBT jest najpiękniejsza Ideologia LGBT składa się z kilku rzeczy. Nauki masturbacji w przedszkolu, pod przykrywką wychowywania seksualnego i adopcji dzieci przez pedałów, którzy będą je molestować i wychowywać na kolejnych pedałów. Lesbijki z kolei wychowają zniewieściałe cioty. Wypada czasem też pokazać się z odsłoniętymi genitaliami na ulicy, jak to się robi w Nowym Jorku. Jeden poseł był, widział i wie. A przecież może być piękniej, bez tej zarazy. Tak jak uczy natura. Joachim Brudziński, szef sztabu wyborczego Andrzeja Dudy pewnego dnia podzielił się na Twitterze spostreżeniem, że "Polska bez LGBT jest najpiękniejsza". By zilustrować to piękno, wrzucił zdjęcie kapliczki, w której gniazdo uwiły sobie ptaki. W domyśle mąż i żona. - Skończmy słuchać tych idiotyzmów o jakichś prawach człowieka czy jakiejś równości - to już poseł PiS Przemysław Czarnek, który najpierw wygłosił tyradę na antenie TVP, a potem tłumaczył, że jego słowa wyrwano z kontekstu. No ale najwięcej szumu narobił poseł Jacek Żalek, gdy rzucił w programie Katarzyny Kolendy-Zaleskiej myśl o ludziach i ideologii i z programu wyleciał. Tę myśl podchwycił Duda, który Żalka bronił. - Próbuje się nam, proszę państwa, wmówić, że to ludzie. A to jest po prostu ideologia - powiedział w Brzegu na spotkaniu z potencjalnymi wyborcami. A skoro to nie ludzie, a ideologia, to można, w wręcz trzeba z nią walczyć. A ludzi nikt nie atakuje i nikt nie obraża. Co kandydaci na prezydenta oferują osobom LGBT [INFOGRAFIKA] Czyżby? Umawiam się na telefon z Anną Adamowicz z poznańskiej Grupy Stonewall. Anna jest jedyną osobą w gronie moich rozmówców, która decyduje się wystąpić pod pełnym imieniem i nazwiskiem. Jest aktywistką i nie zamierza ukrywać tego, kim jest. - We mnie się gotuję, gdy słyszę, że nie jestem człowiekiem, tylko jakąś ideologią. Mam ochotę krzyczeć, protestować i wychodzić na ulicę. Zresztą wczoraj w Poznaniu organizowaliśmy protest przeciw homofobii - mówi. Rozmawialiśmy w zeszłą środę, nastroje po ostatnich wystąpieniach polityków jeszcze gorące. W tym tygodniu PiS stonował wypowiedzi. Nie sprawdziły się plotki o zgłoszeniu poprawki do konstytucji, która zakazałaby małżeństw jednopłciowych, a podczas niedzielnej konwencji wyborczej na krakowskim Rynku Duda o LGBT nie mówił nic, mimo że połowa ludzi, która przyszła na spotkanie, zabrała ze sobą tęczowe flagi. - Cyniczna polityczna gra - tak Anna ocenia ogrywanie tematu LGBT i zgadza się ze mną, że po wyborach temat przycichnie. - Znów trzeba będzie lat edukacji, żeby ludzie przestali chcieć nas pozamykać w domach i udawać, że nas nie ma, bo do tego sprowadza się hasło - żeby się z "tym" nie obnosić. Jesteś przeciwko adopcji przez pary homoseksualne? Tak, jesteś homofobem - Ja sobie z tym wszystkim radzę, ale gorzej jest z dziećmi, którym musimy wszystko tłumaczyć i przygotowywać je na przejawy homofobii, oraz zetknięcie z nietolerancją. A przecież dzieci słyszą, co mówi jeden poseł, czy drugi - a teraz i prezydent mówi, że nie jesteśmy ludzi - opowiada i wyjaśnia. - Nasze dzieci czują się częścią społeczności LGBT+ i pytają nas - mamo, to ja nie jestem człowiekiem? Nasze dzieci Bo Anna ma córkę, którą wychowuje ze swoją żoną. Mimo, że politycy drżą na samą myśl o podjęciu tematu legalizacji małżeństw jednopłciowych oraz adopcji dzieci przez takie rodziny - to takie rodziny w Polsce istnieją. - Badania pokazują, że w Polsce tęczowych rodzin jest od 50 do 100 tysięcy. Najczęściej to są związki dwóch kobiet, w których matka ma dziecko z poprzedniego związku i wychowuje je ze swoją partnerką. Ale są też rodziny z dziećmi wspólnymi - gdy kobiety w związku decydują się na zapłodnienie od dawcy i wtedy jedna z nich nosi ciążę, lub rzadziej obie jednocześnie - tłumaczy mi psycholog, seksuolog i członek Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego oraz rady naukowej Ośrodka Badań Społecznych nad Seksualnością przy Uniwersytecie Warszawskim Dominik Haak. - Szacuje się, że w Polsce około 9 proc. par jednopłciowych wychowuje dzieci: tak zadeklarowało 12 proc. kobiet i 5 proc. mężczyzn - Haak doprecyzowuje. Czyli prawo po prostu nie nadąża za rzeczywistością. A może adopcja nie jest nikomu wcale potrzebna? - Nam zależy na adopcji, wiesz dlaczego? - pyta mnie Anna i za chwilę sama odpowiada: - Między innymi żeby uporządkować sytuację prawną dzieci, które już wychowujemy. - Moja żona nie może iść z córką na szczepienie, nie może iść do lekarza, nie ma żadnego prawa, by decydować o sposobie jej życia. Jeśli - odpukać coś by nam się stało, np. w wypadku samochodowym mi i córce, to moja żona nie ma praw do czegokolwiek, ani do decydowania o mnie, ani o dziecku. Kampania przeciwko LGBT może skończyć się tragediami Anna poślubiła swoją żonę w Kopenhadze. W wielu krajach Europy są rodziną - w Polsce nie. Po przekroczeniu granicy z Niemcami stajemy się małżeństwem - wracając jesteśmy dla siebie obcymi ludźmi - mówi. - Ja nie wiem, co mam wpisywać w dokumentach - mężatka, samotnie wychowująca dziecko? Takich problemów nie ma już Anna, która mieszka ze swoją partnerką, Olgą, od 2015 roku w Niemczech. Ślubu nie brały. Olga kiedyś miała męża, od 20 lat wolna, od 15 lat w związku z Anną; twierdzi, że związek to miłość, nie papiery. W życiu kieruje się intuicją. - Działa jak membrana, jeszcze przed wyborami w 2015 r., kiedy Duda został prezydentem, oświadczyła: Chcę wyjechać z Polski, robi się duszno i wygrała konkurs na stanowisko profesorskie na politechnice w Niemczech. Spakowały się i wyjechały zabierając ze sobą Igora, biologicznego syna Olgi. Anna jest matką społeczną. - Nie wyobrażam sobie, by moglibyśmy wrócić teraz do Polski - mówi i opowiada, ile ją kosztowało, by uchronić Igora przed przemocą. Dosłownie. - Zrezygnowałam z pracy w sektorze publicznym, założyłam firmę, by mieć wolne, kiedy jest potrzebne - L4 na dzieci nie obowiązuje matek społecznych- i zarabiać dobre pieniądze, które pozwoliłyby wysłać syna do prywatnego przedszkola. Celowo przyprowadziłam do tego przedszkola pięciu innych młodych klientów, co dawało placówce przychód ok zł rocznie. Wiem, brzmi to słabo, ale kupiłam to bezpieczeństwo. Igor żył więc w bańce: elitarne świeckie przedszkole, krąg postępowych ludzi. Niestety spotkanie właścicielki przedszkola z mężem w koszulce z hasłem „Red is Bed” zmusiło do gorzkich refleksji. - W tej samej placówce jedną z dziewczynek o ciemniejszej karnacji dzieci przezywały, że jest kupą. Nie było ostrej reakcji ze strony instytucji klarującej wprost: nie ma zgody na rasizm. Działo się to już po naszej decyzji o wyjeździe. Tylko utwierdziło mnie, że Polska ma dużo do odrobienia w kwestii mniejszości. Może i Igor w końcu, by usłyszał, że jego matki są dewiantkami? Pytam, czy Igor przeżył szok kulturowy w związku z wyjazdem. - Po 2 latach w Niemczech Igor przyszedł do mnie i spytał, czym ja różniłam się od innych dzieci, kiedy sama byłam dzieckiem. Odpowiedziałam mu i zapytałam o to samo. I usłyszałam: słucham innej muzyki niż inni (Jack White, Inxs, Prince, Sepultura) i jeżdżę na desce i chyba tyle. Cisza. Więc pytam dalej, bo moje polskie paranoje biorą górę: - Synu, jest jeszcze coś? – Wiem, jest! Mówimy w domu po polsku. - Nie powiedział, że ma dwie mamy? - No właśnie nie. Też mnie to zaskoczyło. Dla niego to jest normą, dzięki otoczeniu, nauczycielkom, edukacji, rodzicom, którzy wychowują swoje dzieci również w domach. Dzieciaki na początku pytały, kim jestem. Odpowiedz „Muther Nummer zwei” była i jest totalnie wystarczająca. Lecą dalej do zabaw. - Myślisz, że do tego kiedyś dojdziemy w Polsce? - Tak, za 15-20 lat. Na razie geje, lesbijki, osoby transpłciowe tłumaczą współobywatelom, że są ludźmi… To jest absurdalne. Wchodzą w w przemocowy dyskurs narzucony przez faszystów – udowadniania, że koło jest okrągłe. Ten czas i energię w normalnym kraju mogliby inwestować w tworzenie ważnych rzeczy, czy po prostu w siebie i swój rozwój - puentuje. Ona woli być skryta Córka Anny do szkoły chodzi w Polsce i choć wychowawczyni jest otwarta - ona woli być skryta. - Wychowawczyni wie o nas, bo sama córka mnie o to prosiła, by czuć się komfortowo, np. gdy dzieci są proszone o opowiadanie o swoich rodzinach. - I jak zareagowała? - Fantastycznie. Pierwsze co, to zapytała z uśmiechem na twarzy, gdzie brałyśmy ślub. Szłam przygotowana na ostrą dyskusję o równości małżeńskiej, a spotkałam się z pełną akceptacją. Mimo to wśród równieśników córka nie czuje się pewnie. O tym, że jest wychowywana przez dwie kobiety mówi tylko bliskim znajomym, do których ma zaufanie. - Zjedliby ją. Słyszy przecież, jak chłopaki się wyzywają od pedałów. Ona akurat reaguje, ale to nie jest to popularne zachowanie - mówi Anna i dodaje to, czego mi w podstawówce nie tłumaczono. - Są przecież też dzieci, które są innej orientacji i właśnie dziś dorastają w takiej atmosferze. Mamy coś takiego, jak syndrom stresu mniejszościowego. - Na czym to polega? - My jesteśmy zawsze czujni, czy wokół nas jest bezpieczna przestrzeń, by zachowywać się swobodnie, iśc ze sobą za rękę, czy dac sobie buziaka. Nigdzie i nigdy nie czujemy się w pełni bezpieczni. Oni mają jeden temat Anna jest aktywistką i nie ukrywa tego, kim jest. Jest wyoutowana. Małgorzata z kolei - twarda babka i w dodatku prawniczka - tę część swojego życia zachowuje dla siebie. - To heteroseksualiści uwielbiają o tym gadać. Mają jeden temat, kto z kim i jak. Byle jak najwięcej o drugim człowieku wiedzieć. Czasem słyszę takie rozmowy przy grillu, no trochę to niesmaczne, ale wiesz, jak jestem w gościach to nie będę pyskować. - A my się nie wyłaniamy, bo to nam nie jest potrzebne. - Nigdy nie chodziłaś np. na parady? - Jak byłam aplikantem adwokackim, to nie chodziłam. - No tak. Musiałaś mieć nieposzlakowaną opinię. - Tylko dlaczego ja się mam ograniczać? A taka parada to przede wszystkim fajna zabawa. Koncerty, świetni ludzie. Raz byłam - w Pradze. Super było. - Paradowali nago? - No coś ty! - śmieje się. - Na paradzie nikt kryje swojej seksualności, ale seksualność po prostu jest różnorodna. U każdego, u heteroseksualistów też. Są tacy, co robią to po misjonarsku, są tacy, którzy swingują, są też tacy, którzy okładają się pejczem. To jak mi się nie podoba okładanie pejczem, to mam tego innym zabraniać? Wiem, że Małgorzata wychowywała dziecko ze swoją partnerką. Chłopak nawet dostał po niej imię - Michał, bo ona jest Michałowska. Dziś nie są razem, życie ułożyło im się inaczej. Dla Michała Małgorzata jest chrzestną. Chłopak nie wie, że kiedyś miał dwie mamy. - Rodzina mojej byłej jest bardzo wierząca, więc sam rozumiesz - tłumaczy. Dla Małgorzaty ukrywanie się to nic nowego. - Jak wracam do rodzinnego miasta to wiesz, udaję paniusię. W mieście nikt nie wie, ojciec jest wysoko postawiony, nie chcę by gadali. W Warszawie mieszkam w dobrej okolicy, więc mogę chodzić z dziewczyną za rękę, no ale jak pojadę na taki Targówek, to mogę mieć kłopoty. Małgorzata ukrywa się nie tylko z powodów bezpieczeństwa. - Ja o tym nie opowiadam, bo nie chcę, żeby ktoś interesował się tym, co robię w łóżku. A wiadomo, że dwóch facetów to nie, ale jak dziewczyna jest z dziewczyną, no to już fajnie, nie? - A ty chciałabyś mieć dziecko? - pytam. - Ja nie chcę rodzić dziecka, mi to do szczęścia nie jest potrzebne i w moim towarzystwie nikt nie chce mieć dzieci. Owszem, mam jednego znajomego, który ma dziecko - ale on ma już około 50 lat, a kiedyś to nie było rozmowy o gejach, czy lesbijkach. Jak ktoś już tak czuł, to się najczęściej wypierał. Znajomy rozwiódł się z żoną jakieś 10 lat temu, są przyjaciółmi, mają dziecko. Zresztą jego córka jest już pełnoletnia i dla niej to nie jest nic dziwnego. - Więc wiesz, jak my słyszymy w mediach, że o niczym innym nie marzymy - tylko o adopcji dzieci, to się śmiejemy, tylko że to jest śmiech przez łzy - dodaje. - Czemu przez łzy? - Przecież bycia gejem, czy lesbijką się nie nabywa, ani nie wybiera. Z tym się człowiek rodzi. Ja od zawsze czułam, że jestem lesbijką. A ci co tyle mówią o gejach i lesbijkach, to nie mają o niczym pojęcia. Homoseksualiści są źli i koniec. - No i nie podoba mi się, że ktoś mówi, o mnie że nie jestem człowiekiem, a przecież wcale mnie nie zna. Mnie, jakby nie było, ludzie lubią. Mam dużo znajomych i oni mi nie mówią, że nie jestem człowiekiem - dodaje i wyjaśnia jaki jest jej stosunek do równości małżeńskiej oraz adopcji. - Chcemy mieć prawo do związku i chcemy mieć prawo do dzieci - ale to nie znaczy, że jak tylko je dostaniemy, to ruszymy do domów dziecka i zabierzemy wszystkie dzieci. Ja chcę mieć prawo do posiadania dziecka, mimo że go nie chcę mieć, chcę móc wziąć ślub, mimo że nie chcę się żenić. Ja sobie poradzę, chcę żyć z dziewczyną, to żyję, będę chciała jej dać spadek, to dam, a jak będziemy chciały mieć dziecko, to pójdziemy do kliniki in-vitro. Ale to nie powinno tak wyglądać, to po prostu powinno być zagwarantowane dla każdego. Czy ja jestem gorsza od innych ludzi? Dwóch tatusiów Mój znajomy, który jest gejem, nie chce mieć dziecka, bo się boi, że jako ojciec się nie sprawdzi. To normalna obawa wielu facetów, również moja, ale to nie dlatego mniej gejów decyduje się na dziecko. Gejom jest po prostu znacznie trudniej, jeśli nie mają dziecka ze związku heteroseksualnego. Rozmawiam o tym z Anną z Grupy Stonewall. - Adopcji nie ma, surogacja nie wchodzi w grę, więc mężczyźni muszą znaleźć parę, która chciałaby tworzyć z nimi współrodzicielstwo. I takie modele też istnieją, są pary lesbijek, które wychowują naprzemiennie dzieci z parą gejów. Ale prawo tu nie sprzyja. - A jest taka potrzeba? - Znam co najmniej cztery pary męsko-męskie, które mówią jasno - jeśli byłaby taka możliwość, to chcielibyśmy móc wychowywać dziecko. O tym, czy wychowają dziecko na homoseksualistę i czy będą je molestować - bo tak mówią ci, którzy nie zgadzają się na związki jednopłciowe i adopcję - pytam psychologa Dominika Haaka. - Wychowanie nie ma żadnego wpływu na orientację - podkreśla specjalista. - A czy wychowanie przez rodzinę jednopłciową ma jakikolwiek negatywny wpływ na dziecko? - dopytuję. - Nie ma żadnych badań naukowych, które by wskazywały, że dzieci w rodzinach tęczowych rozwijają się gorzej niż w rodzinach heteroseksualnych. A rodziny tęczowe są badane w sposób podłużny już od wielu lat. Dzieci wychowujące się z rodzicami tej samej płci rozwijają się prawidłowo, nie mają żadnych deficytów, czy trudności innych od dzieci z rodzin, gdzie wychowaniem zajmuje się para różnej płci. - Jedynym warunkiem dla prawidłowego rozwoju dziecka jest to - aby było kochane i akceptowane - kontynuuje specjalista. - Płeć ani orientacja rodziców nie mają znaczenia. Dla dziecka lepiej jest nawet, jak rodzice się rozwiodą, niż mieliby się bezustannie kłócić - co pokazuje, że homofobiczne stwierdzenie ,,chłopak i dziewczyna normalna rodzina'', nie ma nic wspólnego z prawdą. - Idźmy dalej. Dziecko nie potrzebuje figury ojca i figury matki? - drążę. - To tylko stereotypy - że tata nauczy majsterkowania, a mama prasowania. Ale te stereotypy się zmieniają, żyjemy w czasach, w których role płciowe są bardzo płynne to po pierwsze, a po drugie: przecież zawsze jest jakaś dalsza rodzina, jest dziadek, jest babcia, są wujkowie. Także jeżeli dwie mamy z jakiegoś powodu nie nauczą jeździć rowerem, to zawsze może zrobić to dziadek - stwierdza, a jeśli chodzi o molestowanie, Haak nie ma wątpliwości: - To bzdura. - Po ulicach polskich miast jeżdżą samochody nadające pseudonaukowe komunikaty mówiące o tym, że większość gejów i lesbijek molestuje swoje dzieci. Oczywiście nie jest to prawda. Pedofilia nie ma płci, a jeśli już mielibyśmy być precyzyjni, to ofiarami pedofilii w większości padają dziewczynki, a molestującym jest ktoś z rodziny - zaznacza. Tęczowe rodziny to nie tylko tęczowi rodzice Rozmawiam z Marcinem, który został adoptowany kilka lat temu przez rodziców swojej przyjaciółki. Ma teraz ojca i matkę, a wcześniej był wychowywany przez swoją babcię. Ze swoją biologiczną matką są dla siebie jak obcy ludzie. Poza tym ona nie akceptuje tego, że Marcin jest chłopakiem. - Jestem na początku tranzycji, rozpocząłem terapię hormonalną - wyjaśnia mi Marcin i dodaje, że szlag go trafia, że taka terapia w Polsce kosztuje kilka tysięcy złotych, gdy na Zachodzie jest refundowana. A przecież to nie jest jego wymysł, po prostu przechodzi korektę płci. Takich ludzi, jak Marcin doskonale zna Haak, który opowiada mi o trudnościach z rodzicielstwem wśród osób transpłciowych. - Pamiętajmy, że osoby o mniejszościowej orientacji, albo osoby transpłciowe, czy niebinarne nie są bezpłodne, czy pozbawione potrzeby posiadania dzieci. Gdy rozmawiam z pacjentami i pacjentkami przed tranzycją medyczną, to radzę, by zdecydowano się na zamrożenie komórek jajowych i w ten sposób zabezpieczenie możliwości biologicznego posiadania dzieci, przed operacjami na gonadach i genitaliach, które prowadzą do utraty płodności. Wiele osób przyznaje, że rozważa takie rozwiązanie i chce posiadać dzieci. - Pamiętam pacjenta, trans mężczyznę, który urodził dziecko. Miał bardzo silne objawy dysforii płciowej - czyli niezgodności ciała z tożsamością płciową. Było mu niezwykle trudno, także i w trakcie ciąży - oraz już po. Miał trzyletniego syna i dylemat: Postawić na siebie i uzgodnić w sądzie swoje dane, czy zadbać o dziecko? Bał się, że dziecko zostanie mu odebrane - gdy sąsiedzi np. doniosą do opieki społecznej, że ,,mama tego chłopca ma brodę i niski głos''. Przecież w Polsce w akcie urodzenia można posiadać jedynie rodziców przeciwnej płci, jego korekta płci sprawiłaby więc, że dziecko znalazłoby się w trudnej sytuacji. - Przypomina mi się też sytuacja sprzed roku w Warszawie, gdy kobieta mająca dziecko ujawniła się, że jest trans i przedszkole nasłało na nią opiekę społeczną, bo rzekomo to dziecko krzywdzi - dodaje Haak. Marcin już wie, że będzie trudno. - W szkole mi mówili, że przecież chłopakiem nie jestem i nigdy nie będę. Zdarzały się przejawy agresji na ulicy, zwłaszcza po marszach równości. Wtedy to każdy jest podejrzany. Moją koleżankę napadli na ulicy i chcieli jej wyrwać tęczową torbę, a ona nawet nie jest LGBT+, po prostu nosi taką torbę, bo jest modna - opowiada. Pytam go wprost: Uważasz, że ludzie LGBT+ powinni mieć prawo do adopcji dzieci? - Nie. Teraz to jest niemożliwe. W Polsce takie dziecko miałoby przechlapane. Ja sam nie wiem, czy nie zdecyduję się wyjechać z kraju, może do Włoch, bo tam Polaków w miarę lubią. O planach wyjazdów często w swoim gabinecie słyszy psycholog Dominik Haak. - Moi pacjenci mówią, że mają dość uprzedzeń i nagonki na społeczność LGBT+. Zwłaszcza po tym, co ostatnio słyszeli od polityków czują się niemile widziani we własnym kraju. To są ludzkie dramaty. Wielu z nich rozważa wyjazd. Najbliżej mają do Niemiec, gdzie tam są już szanowani prawnie, jak i mogą legalnie zakładać rodziny. Niemcy niedawno zakazały także pseudoterapii ,,zmieniających orientację''. Kiedyś Wracam do rozmowy z Marcinem, który dopiero za kilka lat będzie mógł starać się o wpisanie w dowodu swojej właściwej płci. - Chciałbyś być kiedyś ojcem? - No pewnie, że tak.